Mükemmel annelere yetişmeye çalışmak!

Mükemmel annelere yetişmeye çalışmak!

Hani sık sık konuşuyoruz ya, mükemmel! Yetişkinler olarak, gençler nereye gidiyor, durum fena diye. Hah, işte tam ordan başlamak lazım olaya. Süper üretken, çok karakterli, şapşahane yetişkinler olarak, iş yerinde ülkemize yaptığımız iş sayesinde kazandırdığımız! milyonlarca liranın vermiş olduğu ağırlıkla kendimizi rahatça televizyonun karşısındaki koltuğa atıyoruz.

Genellikle burun kıvırarak yediğimiz akşam menümüzü silip süpürdükten sonraki harap ve bitap halimizle gömüldüğümüz koltuktan adalarda kalmış zavallıcıkların yaşam mücadelesini izlerken, midemizin yaptığı şişkinlik nedeniyle zaten alamadığımız nefeslerimizi tutuyoruz. Oradan geçiyoruz başka bir acınılası duruma. Programda evlenemeyen onca insanın hayat hikayeleriyle yorulan kalbimizi :) , bi de ödevini yapmayan, yeterince soru çözmeyen çocuklar yoruyor. (Bakın aslında bu noktada ciddiyim, ödev yapmayan, sınava çalışmayan çocuk nedir iyi bilirim, sağlam zorlar insanı)

Uzun zamandır kafa yoruyorum bu konulara. Çocuklardan beklenti çok. Biz ne yapıyoruz diye. Bir sürü aileyi, çocuğu gözlemliyorum. Kimi kafayı bozmuş, çocuğuyla oynaması, onun beyninin bilmem ne lobunu aktive eden, multilingual şeysini mutlaka uyarması gereken, dokunsalı duyusalı falanı filanı ile manyak’ gibi oyun oynuyorlar çocuklarıyla. Oynamayana da ayyyy ne anneler var gözüyle bakıyolar. Biri bu çılgınlara: “Hey arkadaş, çocuk karşısında senden başka kimseyi görmüyor nasıl bi psikopat yetiştiriyosun? Bırak çocuk insan içine karışsın, senin mükemmel anne/insan megalomaninin sonuçlarını ileride en az 200 kişi yaşayacak. Bi yürü git!” demesi lazım. Valla ben kendi adıma dedim, rahatladım. (Bu siteler arasında Oyuncu Anne'yi ayrı tutuyorum O başka, bi başka gün anlatırım inşallah. Onun, zamanında dedesinin bakkalında müşterilerin alacağı Sarelle kutularının kapağını açıp içine afiyet olsun yazmışlığı var, o hakkaten eğleniyor, çocukları ona katılıyor bence)

Ben de yapmadım mı? Yaptım. Utanarak söylüyorum, ama gerçekten o sırada kendimde değildim J ilk çocuk şaşkınlığı ile, hem de hep okuduğum o ecnebilerden çeviri, bu toprak insanına hiç uymayan kitaplar yüzünden.  Ama ikinci çocukta geçti şimdi normal kalmaya çalışıyorum “Ayyy sen çocuğundan başka şeyle mi ilgileniyosun! Aaaa nerdesin bakim sen, hadi Montesori den bir etkinlik yapıyoruz, bak hala arkadaşınla konuşuyosun” diyen psikopatlara rağmen!

Bir ara ciddi ciddi bunalıma girdim, akşam 7’de evdeyim. Yemek sofra bulaşık derken 8’i geçe kalkabiliyoruz sofradan 9,5 ta da yat diyoruz çocuklara (Yatış 11 den önce çok nadir oluyor ya neyse). Kalan kocaaaa 1,5 saatte de oğlana ders çalıştır, kızla bir şeylerini geliştirici oyun oyna , ay oğlana yetişemedik bugün, eyvah kızla şunu oynayamadım bugün, bişisi eksik kaldı modunda ne yapacağını bilemeden koştur. Diş fırçalaması, çanta hazırlığı masalı konuşması derken canın çıkmış ama halen vicdanının üzerinde bir yumrukla uyuya kal! Gece 3’te uyan.

Gene sızmışım üstüm başımla, kendim için hiçbşişi yapamadım diyerek mutsuz uyan. Gece olan bütün vukuatlar sonrasında oğlan geldi kız gitti, sonra ikisi geldi ben mi gittim baba mı gitti bilemeden, sabah hangi yatakta uyanıyorsun onu anlamaya çalış, oğlanı kapıdan at, kendini bacadan, kız uyandıysa onu nazla falan. İşe gel, ara verince bu anne şeylerini oku, vicdan yap, o gazla bi daha hadi bi gayret devam J

İkinci çocukta bu oltaya geliyodum ama erken toparladım Allahtan. Bunda komşularımın ve çocuklarımın rolü büyük (Kendilerini bu saplantılı durumlardan korumayı her zaman başardılar, aferin onlara).

Akşam 7’de gelmeme rağmen, bizde eğer sınav haftası değilse 5 aileden en az 3’ü bir araya gelir. Hafta sonu bir komşuda büyüklere küçüklere ayrı sinemamız vardır. Mısırımızı patlatır, beraber güler, beraber ağlarız. Ramazanlarda her akşam birimizin evinde, yaklaşık 20-25 kişi her akşam birimizde yeriz. Bunu ayda birkaç kez tekrarlarız. Herkes mutfakta, sofrada üstleneceği görevi bilir, kimse çok yorulmadan harika bi iş çıkar ortaya. Yaşlılar yemeklerimizi yapar, gençler sofra ve serviş-çay bulaşık işlerini.

Herkesin birbirinden haberi vardır. Hasta olursun, öğleyi bulmaz fark edilmesi. Çorban gelir, çocuklarına bakılır. Apartmanda yan komşumu tanımıyorum diyenleri anlamam zor. Karşı komşumla araya halı mı atsak derdindeyiz karşıya geçerken terlik giymeye üşendiğimizden.. Kapılar sürekli açık. Kızım terliğini kapıp anneeee ben arkadaşıma iniyorum diyor. Eve geliyoruz evde 8 tane kız çocuğu ciyak ciyak oynuyolar, gün yapmışlar!

Ayşe teyzemiz binaya giren çıkan herkesi görür, bilir, sorar: Kimsin, kime geldin, nerden geldin, ne kadar kalacaksın?” Bilginin birini eksik verdin mi, soruşturma kapsamına alınırsın. Öyle kötü adam girmesi çok mümkün değildir o camdaysa. Çocukları yazın gece 9'da bahçeden zor toplarız. Apartmandaki bütün kadınlar zaten bahçede. Komşunun kışlık bezelyesi imece usulü ayıklanırken, apartmanın 10 çocuğuna da bakılır bi taraftan, annesi yanında veya değil fark etmez. Güneş azıcık çıksın, hemen bisikletli, patenli, kapının önüne.

İkinci çocukta artık bilinçliyiz. Çocuk çocukla oynamalı, özellikle 2-3 yaş civarından sonra. Evet öncesinde, kitap okumalı, birlikte oynanmalı, konuşulmalı, verilebilecek o bütün artılardan elden geldiğince verilmeli. Şunu biliyorum bugün; çocuğumun benimle sohbet etmekten, ona sarılmamdan, onu sevdiğimi ve güvende olduğunu hissettirmemden başka çok az şeye muhtaç benden yana. Bir de bolca açık hava ve yaşıta ihtiyacı var.  Aslında sadece o kadar. Gerisi evet cilalama parlatma işi. Ama temelde bu verildiğinde, gerisi zaten kendiliğinden oluyor.

Bi de bu manyaklığın tam tersi bir durum var, o da tamamen bırakmak, hiç ilgilenmemek. Doğan büyür felsefesi. O da ilki kadar tehlikeli. Arada dengeyi tutturmak lazım. Çocukların tepesinden inmemiz lazım. Çocuk işte! Diye gülüp geçebilmek lazım. Büyüdükçe her gün bir şeylerin değişeceğini bilmek lazım. En çok da ona güvenmek ve bunu ona bildirmek lazım.

Komşu yapmak, onlarla gidip gelmek, yorgunum şimdi ayağımı uzatıp yatıcam dememek lazım, emek vermek, uğraş vermek lazım. O eski mahalle düzenini yakalamak lazım. Ohooo kimle yapacaksın dememek bi günaydın bi kekle işe başlamak lazım.

Velhasılı kelam, güzel bir ailen varsa kıymetini bilmek, olmadığını düşünüyorsan ona sihirli kalplerle dokunmak lazım. Bana sorarsanız, hala sağ ve başınızda ise, öncelikle annelerin (anan-(babaanne) bu işi nasıl yaptığına bakmak lazım. Bence işin bütün sırrı orada ;) ben annemin belli bi yaştan sonra benle oynadığını hatırlamıyorum, ama harika bi çocukluk geçirdiğimi hatırlıyorum. Roller belli, sorumluluklar belli, sonrasında herkes yolunu nasıl çizerse öyle gider ve aileden yine de kabul görür. Bu da belli.

E daha ne olsun? Annelere soralım, işlerine de hiiiiç karışmayalım azizim.

Sevgiyle, kalabalıkla kalın.

Görsel : http://www.kizlarsoruyor.com/toplum-sosyal-iliskiler/a13192-eski-cocukluklarin-sokak-oyunlari-2